Op what’s app kreeg ik een berichtje van mijn nichtje:
Zij: Hey nichtje, kun jij ook tekeningen maken voor kinderboeken?
Ik: Leuk! Wat ben je van plan?
Zij: Een vriendin van mij zoekt een illustrator/ vormgever voor een kinderprentenboek. En in de toekomst misschien nog speurtochten en kinderfeestjes. Wil je gekoppeld worden?
Ik: Jazeker. Leuk!
En zo begon ik aan dit avontuur. Een avontuur waar ik inmiddels alleen maar blij van kan worden.
Een dag later belde Jennifer me. Vol enthousiasme vertelde ze over haar verhaal en haar zoektocht naar iemand die haar kon helpen om er een prentenboek van te maken.
Om mij een goed beeld te kunnen vormen van Bram en de groene en rode mannetjes kreeg ik een deel van het manuscript. Ik zag gelijk een beeld, een goed beeld. Een beeld van Bram: lief, klein en onderzoekend. Rood haar, of toch bruin? Ach, dat was voor latere zorg. De mannetjes wilde ik simpel houden, maar wel heel ondeugend. In mijn hoofd had ik dit deel van het verhaal al compleet in beelden verzonnen. Ik kon niet wachten om te gaan tekenen en twee dagen later had ik dan ook de eerste opzet al klaar. Inmiddels is deze al wel weer een aantal keer veranderd, maar terwijl ik weer heerlijk aan het tekenen was dacht ik: ‘Ja, dit wil ik doen. Ik ga Jennifer helpen om dit boek te maken.’
Jennifer was ook blij met de tekeningen en we maakten een afspraak om elkaar te ontmoeten. Dit was nog midden in de Corona-tijd, dus afspreken in een openbare gelegenheid was wat lastig. Dat werd daarom gewoon bij mij thuis aan de keukentafel.
En dat is best raar. Er staat een vreemd iemand voor je deur die je wel binnenlaat, maar geen hand mag geven om je voor te stellen. Na dit rare begin zaten we al wel snel op één lijn over het uiterlijk van het boek en alle andere ideeën die Jennifer nog had.
Daarnaast hebben we het gehad over de samenwerking. Wat is de beste manier om samen dit avontuur aan te gaan? Wat willen we wel en wat willen we juist niet. We waren heel enthousiast en gingen eigenlijk veel te snel. Dus wacht, eerst maar eens bedenken of we dit beiden met elkaar zien zitten. Daar had ik niet heel lang voor nodig. Haastige spoed is misschien zelden goed maar soms weet je gewoon dat het goed zit. Om onszelf niet helemaal te verliezen in het enthousiasme gingen we eerst aan de slag met het bedrijfsplan dat Jennifer al klaar had staan, gevolgd door een overeenkomst. We hadden besloten om een samenwerkingsovereenkomst te maken voor beide ondernemingen. Alleen had Jennifer nog geen eigen onderneming. Laten we daar eens een mooie naam en logo voor verzinnen…
De eerste ontwerpen:
Wat enorm leuk Sheila! En spannend ook! Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat