Hoe alles begon

‘Hoe kom je er bij om zelf je eigen prentenboek uit te geven?’ 
Deze vraag wordt mij regelmatig gesteld en zal ik in deze blog beantwoorden. 

Mijn zoontje was nog klein en gek op eten. Ook was hij, zoals alle kinderen van die leeftijd, gek op de vraag ‘waarom?’ De meeste conversaties gingen ongeveer zo:
Ik : ‘Je moet wel je groente op eten.’
Hij: ‘Waarom moet ik dan groente eten?’ 
Ik: ‘Omdat dat goed voor je lijf is.’
Hij:  ‘Waarom is dat dan goed voor mijn lijf?’
Ik: ‘Dan word je minder snel ziek.’
Hij: ‘Waarom word ik dan ziek?’
… en ga zo maar door… herkenbaar?

Zo is het verhaal van de groene en rode mannetjes ontstaan. Mijn ervaring is dat kinderen beter luisteren als ze begrijpen waarom ze iets moeten doen, dus dan moet je wel met een goed verhaal komen. Na elke vraag moest ik natuurlijk weer een nieuw antwoord bedenken en langzaam begon het verhaal van de groene mannetjes in je lijf vorm te krijgen. Bij mijn dochter was het verhaal al helemaal gevormd en haar broer kon haar dan ook piekfijn uitleggen hoe het allemaal zat. 

Mensen om mij heen vroegen zich regelmatig af waarom mijn kinderen zo graag groenten en fruit aten en verbaasden zich dat ze dit soms zelfs boven ongezonde dingen verkozen. Wanneer ik dan het verhaal van de groene en rode mannetjes vertelde, reageerden ze altijd positief. Een paar keer zelfs met: ‘Daar moet je een boek over schrijven!’ Dus dat heb ik gedaan. 

Aangezien ik altijd weinig beren op de weg zie, deed ik dat dus ‘gewoon’ (dit is inmiddels zo’n 3 jaar geleden). Even na laten kijken door een paar vriendinnen en opsturen maar! In de tussentijd heb ik ook nog wat andere manuscripten geschreven, maar ik heb toch besloten eerst met dit verhaal door te gaan. Ik kreeg alleen, na maanden wachten, afwijzing na afwijzing.

Ik was vastbesloten want ik geloof écht in mijn verhaal. Ik geloof echt dat kinderen kunnen leren om zelf goede keuzes te maken, als ze maar begrijpen waarom. En hier hebben ze een goede uitleg in kindertaal voor nodig. 
Daarom heb ik mijn nicht (redactrice) om advies gevraagd. Zij raadde mij aan het boek ‘Kinderboeken schrijven’ aan te schaffen en me hier goed in te verdiepen. Ik ken het boek inmiddels uit mijn hoofd. Het is niet meer zo netjes als het was en staat dan ook helemaal vol gestreept en gekrabbeld. Ik begrijp inmiddels wel ‘waarom’ uitgeverijen mijn eerdere versies hebben afgewezen…

Oké, na 100 (oké, niet 100… maar wel veeeel) keer herschrijven was mijn verhaal klaar. Mijn nicht heeft het nog een keer helemaal voor me nagekeken dus ik kon door. Ik had me inmiddels al weer voorbereid op maanden wachten op de uitslag van de uitgeverijen en zat alvast op mijn andere verhalen te broeden. ‘Toevallig’ las ik via facebook een reactie op een bericht van iemand die zelf een prentenboek had uitgegeven. ‘Kun je dan ook zèlf een prentenboek uitgeven?’ was de vraag die in mij oprees. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Daar heb ik me toen verder in verdiept. Ik heb contact opgenomen met deze vrouw. Ik heb tips gehad hoe ik het aan kon pakken en besloot dat ik het ook zelf ging doen.

Ik heb zelfs nog gedacht dat ik zelf ging tekenen, maar na wat mislukte pogingen heb ik die droom toch laten varen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar iemand die goed kon tekenen en digitaal vormgeven en ook nog zo gek was om dit avontuur met mij aan te gaan. Een oude kennis van vroeger was eerst enthousiast maar haakte toch af. Een bekende van haar zag het ook niet zitten. Op de vraag of er studenten van de kunstacademie misschien nog een leuke afstudeeropdracht zochten, heb ik nooit reactie gekregen. Ik liep vast. Moest ik dan toch maar op die uitgeverijen wachten? Mijn vriendin vroeg me op een gegeven moment naar de status en zag mijn teleurstelling. ‘Toevallig’ was haar nicht misschien wel zo iemand. Ze wilde mij wel met haar in contact brengen. En dat… was Sheila.